ارزیابی منابع تأثیر گذار طراحی شهری در ایران بر اساس رویکرد بومی سازی

بومی سازی دانش طراحی شهری همواره یکی از دغدغه های متخصصان طراحی شهری در ایران بوده است. وجود محیط های ساخته شده بر اساس فرهنگی متفاوت از کشورهای تولیدکننده دانش، لزوم بومی سازی را پررنگ تر کرده است. بومی سازی دانش به دو گونه پاسخگویی برای شرایط خاص بومی و تولید دانش بومی مطرح شده است. توجه به مسائل خاص بومی و ارائه روش های یکسان برای آن ها گونه متداول تری است، اما با وجود تلاش برای تولید دانش بومی مسأله ای که نادیده گرفته شده است که ارزیابی میزان موفقیت آن است. پیش فرض مقاله حاضر بر این است که بر پایه نظریه های بومی، بهتر و آسان تر می توان به محیطی موفق و متناسب با بستر فیزیکی و فرهنگی دست یافت. بنابراین با ارزیابی تلاش هایی که تاکنون صورت گرفته، موفقیت گام های بعدی در ایجاد نظریه بومی و در پی آن ایجاد محیطی خوب تسهیل خواهد شد. بر اساس اهداف کلی دانش طراحی شهری و خصوصیات زمینه ای پنج معیار اصلی ارائه شده است. داشتن روش به منظور بازنگری و اعتبار سنجی، تحقق پذیری به معنای عملیاتی بودن، درس گرفتن از تجربیات به مسائل خاص شهرهای ایرانی و اهمیت دادن به ارزش های فرهنگی و بومی معیارهای اصلی برای ارزیابی بومی سازی دانش طراحی شهری در نظرگرفته شده است. نتایج تحقیق انجام شده نشان می دهد که در میان کتاب های طراحی شهری در ایران، برخلاف توجه به مفاهیم بومی، روش معینی برای حصول به این اهداف ارائه نشده است. از طرف دیگر رابطه این نظریه ها با تجربیات گذشته دارای ضعف ساختاری است که در نتیجه تجربیاتی که بر اساس همین نظریه ها در آینده به دست می آیند هم امکان بازنگری و بهبود در راستای ایجاد محیطی مطلوب را فراهم نمی کنند. در نهایت نیز در بخش نتیجه گیری به ارائه پیشنهاداتی در زمینه چگونگی مطالعات و پژوهش های آتی پرداخته می شود.